افسردگی وحشتناکم باز هم به سراغم میآید. مالیخولیای ذهنم مرا در خود میبلعد. در همان شیرتوشیر، بدنم را. ناخُنهایم را. صدای نازکم را. قفسههای سینهام را. راهپیمائیهایم را. و تمام روشهای خاکخوردهام را.
خداوند مرا با خودش میبرد. من آدم باایمانی هستم. باور کنید.
10:19 AM -
آرش فتاحی -
2 comments
|